Voor hoogsensitieve mensen is het niet evident om de blik naar binnen te richten. De hoeveelheid prikkels van buiten is meestal zo overweldigend dat er een grote behoefte kan ontstaan om van al die prikkels verlost te zijn. De reflex van een HSP is dan om steeds meer in het hoofd te gaan zitten en vooral niet teveel contact te hebben met het lijf. Helaas is dat het begin van veel ellende, want zodra je een rem zet op je gevoel, raak je ook je eigen kompas kwijt.
Er zijn overigens ook innerlijke motivaties bij een HSP aanwezig om het gevoel aan de kant te zetten. Dat heeft dan weer te maken met ervaringen in de eerste 20 jaar van het leven. Er is maar weinig voor nodig om een HSP het gevoel te geven dat hij/zij er niet bij hoort. De acceptatie van het anders zijn stuit toch vaak op weerstand. Het helpt als je begrijpt wie je eigenlijk bent en wat je hier te doen hebt.